شوری که در شبِ نیمهی شعبان در دلهای این مردم است و سر ریزش از برق چشمهاشان به جانم میریزد، نقطههای کور و تاریک دلم را شیرین و شاد میکند و عمقِ یقهام را داغ. به امیدِ این احتمال که امشب تمام اهل بیت به حرم معصومهی جوانِ خویش (س) سر میزنند، به سمتِ حرم برگشتم، دست به سینه خم شدم، ایستادم، به چشمهای آن گنبدِ لطیفِ دخترانه نگاه دوختم و زمزمه کردم: جَوانیمان فدای اسم و یادِ تو،ای امام!ای موعود!ای فرزندِ شیرینِ پیامبرِ آخرین (ص)
نوید خوشنام